Haftanın Ankara’da oynanan açılış maçında Trabzonspor’u seyretmek zorunda olmasam, Alanya’da oynanan (Alanya- Adana Demir) maçını izlemeyi tercih ederdim.
Futbol anlamında, pozisyon anlamımda, tehlike anlamında, kaleye çekilen şut anlamında, oyun anlamında, “keçiboynuzu” tadında bir maçtı, Ankaragücü-Trabzonspor maçı…
Maçın ilk yarısı oynanmasa da olurdu. İkinci yarıda da karşılıklı gollerin atıldığı 70 ila 74 dakikalar dışında, saman alevi gibi bir futbol vardı. 7 dakikalık uzatmada, Ankaragücü biraz hareketliydi o kadar. Üç dakikalık özet çıkmaz maçtan… O derece yavan…
Trabzonspor’un ne oynamaya çalıştığını ben bir türlü anlayamadım. Anlayan varsa, beri gelsin… Kart cezalısı Bakasetas yerine Yusuf Yazıcı üzerinden oyun kurmayı denedi Abdullah Avcı. Ancak bu plan tutmadı. İkinci yarıda Djaniny bu göreve soyunmaya kalktı, olmadı. Deneme yanılmanın da bir ölçüsü vardır. Avcı bu ölçüyü tutturamadı…
Hem Bakasetas hem de Trezeguet’in yokluğunda, sakat ve cezalı olmayan Siopis’i oynatmamak, nasıl bir futbol anlayışıdır bilemedim? Zaten haftalardır Gbamin’in, Siopis’e olan üstünlüğünü de çözemiyorum ya… Yazıyoruz, anlatıyoruz olmuyor… Abdullah Hoca, bu fanteziden bir türlü vazgeçmiyor.
Dün akşam, Gbamin’le beraber, bir başka oyuncuya da tahammül etti Abdullah Avcı; Maxı Gomez… Uruguay Milli Takımı’nın Dünya Kupası kadrosunda yer alan Gomez, maç boyunca sahada dolanıp durdu. Tek bir olumlu hareketi yoktu maçta. “Aman sakatlanmayayım, Katar’daki Dünya Kupası hayal olur.” modunda ne koktu ne de bulaştı. Bırakın pozisyona girmeyi, sahada yürümeye mecali olmayan bir oyuncuya tüm maç boyunca sabredilmesi akıl kârı değil.
Abdullah Hoca, Urugay Milli Takım Teknik Direktörü Alonso’ya, Gomez’i 90 dakika sahada tutacağına söz verdi galiba. Ayakta dahi duramayan bir oyuncunun, maç boyunca sahada kalmasının başka izahı olmaz.
(*Uruguay Milli Takımı Teknik Direktörü.)
