Moralimiz bozuk. Maç öncesi arkadaşlarımla buluşuyorum Çarşı’da. Kimse Beşiktaş’ın oynadığı toptan bahsetmiyor. Beşiktaş’ın bu kalabalıkta ne kadar yalnız olduğu duygusu Dolmabahçe’de yürürken kendiliğinden dağılıyor. Çınarlı yol, “Beşiktaş yalnız değildir” diye bağırıyor ama Beşiktaşlının canı yanık belli.
Dün eski açıkta izledim maçı. Stada girerken üçüncü güvenlik geçişindeki bir polis memuru kardeşim durdurdu beni ve “Abi sende kalem var bunu almam lazım” dedi.
“Taş değil, sopa değil, kalem ne yapar ki maça” dedim. “Abi talimat böyle, delici sayılıyor. Bence kalemi bırak geç” diye ısrarcı oldu. “Ben yazmazsam” diyecektim, “Ben yanmazsam” dedim. Bir komiser geldi, “Kerem abiyi tanıyorum kalemini bırakın” dedi. Sanırım Trabzonsporluydu, “Abi Trabzon yener” dedi ve beni uğurladı.
O yener, bu yener, kalemi kurtardık ya neticeyi yazacağız.
Maçın başında tribünler hep bir ağızdan “Beşiktaş” diye haykırınca yalnız olmadığımızı gördük. Bu da geçti yayıncı kuruluşun kayıtlarına.
Abdullah Avcı, bu takımı çalıştırma şansına sahip olduğu için Beşiktaş’ın zaaflarını senden benden iyi biliyor ama Beşiktaş sadece bir takım değil. Taraftar, Avcı’ya maçın başında öyle bir ayar verdi ki o da dağıldı.
Sahaya dizilişe baktım Fernando Santos takımı o kadar kötü dizmiş ki daha baştan Cenk’i sol kanada kaydırıp, Semih’i santrafora koyarak bütün gizli planlarını ıslak imzalı teslim etmiş sanki. Bu gizli tutanaklı oyun planına bir de Visca-Umut Meral eşleşmesiyle Trabzon’u da bir adım öne geçiriyordu.
Ama genç bir adam çıktı en umutsuz anda, adı Semih Kılıçsoy’du. 3 maçtır Dolmabahçe’de kazanamayan Beşiktaş için futbolu tazeledi. 18 yaşındaki bu çocuk, yolladığı füzenin hem Beşiktaş için hem kendisi için neleri değiştireceğinin farkında mıydı bilmiyorum ama ikinci füzesiyle maçı aldı. Beşiktaş tribünlerine unutulan şarkıları yeniden söyletti.
Beşiktaş dün Trabzonspor’u 2-0 yendi.
Dolmabahçe’den eve yürürken herkes Semih’ten söz ediyordu.
